Starość

Tak na spacerze podziwiałam stare wierzby. Wierzby, które nachylały się nad wodą. Które niejedną burzę przetrwały, niejedną suszę. A i piękne chwile.  Stoją, choć już nie takie dostojne. Niejedna już pochylona, zgarbiona, połamana. Mają swój urok? 

Starość

Leszczyna się stroi w fioletową morę,
a lipa w atłas zielony najgładszy...
Ja się już nie przebiorę,
na mnie nikt nie popatrzy.

Bywają dziwacy,
którzy z pokrzyw i mleczów składają bukiety,
lecz gdzież są tacy,
którzy by całowali włosy starej kobiety?

Jestem sama,
Babcia mi na imię -
czuję się jako czarna plama
na tęczowym świata kilimie... 

 Pawlikowska-Jasnorzewska Maria